بالاخره نخستین آهنگ داخلی حبیب محبیان پس از انقلاب اسلامی ایران منتشر شد تا این خواننده لس آنجلس نشین نخستین سدشكن بازگشت به ایران و حضور در فضای مجاز موسیقی ایران باشد و «مرد تنهای شب» مقدمه‏ای باشد بر حضور چهره‏هایی چون معین و بیژن مرتضوی در موسیقی ایران تا لابد آنها نیز همچون حبیب، شروع طوفانی در حوزه دفاع مقدس داشته باشند...
حبیب محبیان در سال 1331 در شمران آذربایجان به دنیا آمده. سه سال در رضاییه و چند سالی هم در تبریز زندگی كرده است و اصالتاً اهل رضاییه(ارومیه) است. او كه برخلاف نظر خانواده اش در دبیرستان ساز گیتار را یاد گرفته بود، چند سال بعد طی تبلیغ رادیو و تلویزیون، پس از گذراندن مراحلی مورد تایید داوران قرار می‌گیرد و دو سال در آنجا می‌ماند و در طول این دو سال آموزش موسیقی هم می‌بیند. بعد از آن به خدمت سربازی می‌رود رفت و در خدمت نیز جزء خوانندگان باشگاه افسران می‌شود تا در كاخ جوانان برنامه اجرا كنند و این گونه از طرف كاخ جوانان رضاییه به تمام كاخ های جوانان سرتاسر ایران سفر كرده است.
پس از اتمام سربازی با دختری به نام شادی ازدواج می‌كند كه یك پسر هم به نام احمدرضا از او دارد كه در ایران زندگی می‌كند. همسر اولش به علت اشتباهی زدن آمپول كزاز می‌میرد و چند روز بعد مادرش هم فوت می‌كند تا این گونه دو خاطره بد در ذهن حبیب نقش ببندد.
حبیب در سال 1356 اولین آلبومش را با عنوان "مرد تنهای شب" روانه بازار می‌كند. مرد تنهای شب آلبومی بود كه بیشتر كارهایش ازجمله شعر، آهنگ و تنظیمات حاصل كار حبیب بود. همین آلبوم او را به شهرت رساند و برایش محبوبیت زیادی بین مردم ایجاد كرد. او بیشتر آهنگ های این آلبوم را برای مادر و همسرش خواند؛ قطعاتی چون "شهلای من" و "نگاهم"، "مادر" یا "خرس كوكی (ببار ای برف)". سپس با زن دیگری به نام ناهید ازدواج كرد كه پسرش محمد حاصل ازدواج آنهاست.
حبیب علاوه بر خوانندگی آهنگسازی و ترانه سرایی هم می‌كند. در نوازندگی گیتار هم متبحر است و از معدود خوانندگانیست كه در كارهایش از گیتار دوازده سیم استفاده می‌كند. آلبوم‌های مختلفی از او منتشر شده؛دو آلبوم اول او با نام های مرد تنهای شب و سلام همسایه كه قبل از انقلاب منتشر شدند ریتمی آرام داشتند و بیشتر آهنگ های آن غمگین بودند.
همزمان با پیروزی انقلاب اسلامی، حبیب همچون بسیاری از خوانندگان به اروپا و آمریكا مهاجرت كرد تا از سال 1360 به بعد كه حبیب به لس آنجلس رفت سه آلبوم به نام‌های آفتاب مهتاب، خورشید خانوم، آخه عزیزم... و همراز را منتشر كرد. بعد از آن او آلبوم‌های صفر، بزن باران، كویر باور، خداوندا و خانه كوچك را منتشر كرد و در دو آلبوم بعدی خود پسرش را هم به عرصه خوانندگی وارد كرد كه در آنها -"جوونی" و "خودشه" - بیشتر ریتم تند و امروزی مورد استفاده واقع شده بود. آخرین آلبومش "ایران بانو" است كه در آن همه جور سبكی وجود دارد. ضمنا او سال گذشته كتابی هم منتشر كرد كه در آن تمامی اشعارش چاپ شده بود.
حبیب كه در كارهایش گاه مواضع اجتماعی را هم دنبال می‌كند، در مصاحبه‌ای كه سال گذشته داشته دیدگاهش را این طور بیان می‌كند: «مسجد باید باشد اما مشروبخواری هم باشد. باید مردم آزاد باشند كه حرفشان را بزنند. ایران تنها جایگاه آخوندها نیست. در ایران جوان‌ها هستند كه دارند این مملكت را می‌گردانند. یك مغزهایی هستند كه اصلا استثنایی هستند. متأسفانه بعضی‌هایشان می‌زنند بیرون. ولی وطن‌پرست هم زیاد داریم. نمونه‌اش همین ماهواره كه فرستادند فضا.»
و البته با تمام این اظهارات تیز و برنده، او به هر حال جزو معدود خواننده‏ هایی بود كه كار سیاسی علیه نظام نخوانده بود و خودش یا اقوام درجه یكش جزو گروه‏های ضدانقلاب همچون منافقین و سلطنت طلبان نبودند و به همین دلیل دولت ریسك كرد و از آمدن وی به ایران حمایت هم كرد و مقابل انتقادات ایستاد.
باید منتظر بود با انتشار نخستین آلبوم كامل حبیب، كم كم زمینه برگزاری كنسرت این خواننده در ورزشگاه آزادی فراهم شود؛ كنسرتی كه به قول خودشان اگر 10 شب نیز برگزار شود، 100 هزار نفری آزادی خالی نمی‏شود...
قسمتی از متن آهنگ حبیب بدین شرح است:
شب تاریك و سیاه ِ زندگیم تموم نمیشه
صدای آتیش و تركش، توی گوشم ِ همیشه
بوی تند گاز خردل، می پیچه تو خاطراتم
نفسم داره میگیره، آخرین ِ لحظاتم
صدای تیر و گلوله، كابوس تمام ِ شبهام
یاد بچه ها میفتم، ای خدا من چرا تنهام؟
گلای سرخ شقایق، زخمی و خسته و بی جون